Nowe zasady umożliwiające zaliczenie jednorazowo w koszt podatkowy nakładów w wysokości do 100 tys. zł mają na celu przede wszystkim stworzenie pozytywnych bodźców stymulujących dokonywanie inwestycji przez przedsiębiorców. I co ważne – zmiany te posiadają moc wsteczną. Mimo wprowadzenia ich w drugiej połowie 2017 r., dotyczą nakładów inwestycyjnych dokonywanych od stycznia tego roku.
Nowe przepisy, w porównaniu z dotychczasowymi, rozszerzają krąg podatników uprawnionych do skorzystania z takiej preferencji. Nie zawężają tej możliwości jedynie do podatników rozpoczynających działalność gospodarczą lub podatników mających status małego podatnika. Jednak aby skorzystać z przedmiotowej ulgi, należy spełnić określone ustawowo warunki:
1. Prawo do dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego przewidziane jest jedynie do środków trwałych zaklasyfikowanych do grupy 3-6 i 8 KŚT.
2. Prawo do dokonania przedmiotowego odpisu posiadają podatnicy w roku, w którym wprowadzili dany środek trwały do swojej ewidencji.
3. Prawo do jednorazowego odpisu ma zastosowanie do nowych („fabrycznie” nowych) środków trwałych.
Jednocześnie omawiana ulga nie ma zastosowania do środków trwałych wytworzonych przez podatnika we własnym zakresie.
Maksymalna kwota odpisu a minimalne wydatki na zakup środka trwałego
Ustawodawca przewidział możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w maksymalnej kwocie 100 tys. zł w danym roku podatkowym. Jednocześnie możliwość tę obwarował warunkiem poniesienia nakładów w minimalnej kwocie 10 tys. zł. Co ważne, przepisy art. 15 ust. 1zd ustawy o CIT (odpowiednio art. 22 ust. 1s ustawy o PIT) pozwalają na zaliczenie do kosztów podatkowych zaliczek wpłaconych na poczet nabywanego nowego środka trwałego do wysokości limitu 100 tys. zł, nawet wtedy gdy faktyczne jego nabycie zostanie zrealizowane na przykład w roku następnym. W takiej sytuacji ustawodawca pozwolił podatnikowi, aby kwotę jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w danym roku podatkowym pomniejszył o wysokość zaliczonych do kosztów wpłat (zaliczek) na poczet nabycia danego środka trwałego.
W konsekwencji powyższego – podatnicy, którzy ponieśli np. w styczniu 2017 r. nakłady na nabycie środka trwałego, w kwotach mieszczących się w ustawowym limicie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego, i wprowadzili już je do ewidencji środków trwałych, nadal mają prawo do jednorazowego zaliczenia w koszty podatkowe różnicy pomiędzy ustawowym odpisem a kwotami uprzednich odpisów amortyzacyjnych dokonywanych na zasadach ogólnych.
Warto również zwrócić uwagę na fakt, że w nowych przepisach wprowadzono szczególne uregulowanie dla podatników podatku CIT, których rok podatkowy jest inny niż kalendarzowy i zakończył się po 31 grudnia 2016 r., a przed dniem wejścia omawianych przepisów. Tacy podatnicy zgodnie z wprowadzonymi regulacjami również mają prawo stosować nowe przepisy w odniesieniu do środków trwałych nabytych od 1 stycznia 2017 r. i dokonanych od tego dnia zaliczek na poczet nabycia nowych środków trwałych.
Trudno jeszcze obecnie ocenić wpływ wprowadzonych regulacji na faktyczny rozwój inwestycji prowadzonych przez przedsiębiorców. Jednak zmiany te należy ocenić pozytywnie przede wszystkim z dwóch powodów. Po pierwsze, pomimo tego że zostały wprowadzone w drugiej połowie 2017 r., posiadają moc wsteczną od stycznia tego roku. Po drugie, nie różnicują podatników, w analogiczny sposób traktując podatników podatku CIT oraz PIT.
Doradca podatkowy
Wioleta Biel
