Opodatkowanie wypłat do 2 000 000 zł
Dokonanie wypłat do wysokości 2 000 000 zł na rzecz tego samego podatnika umożliwia zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji, tj. jeżeli w ciągu roku podatkowego płatnika kwota wypłat nie przekroczy 2 000 000 zł, stosuje się dotychczasowe zasady.
Jeżeli rok podatkowy płatnika jest dłuższy albo krótszy niż 12 miesięcy, kwotę limitu oblicza się jako iloczyn 1/12 kwoty 2 000 000 zł i liczby rozpoczętych miesięcy roku podatkowego, w którym dokonano wypłaty. Wypłaty dokonane w walucie obcej będą przeliczane na złote według kursu średniego waluty obcej ogłaszanego przez NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień wypłaty (płatnik jest obowiązany sumować wszystkie wypłaty w walutach obcych oraz w walucie polskiej).
Jeżeli nie można ustalić wysokości należności wypłacanych na rzecz tego samego podatnika, domniemywa się, że przekroczyła ona 2 000 000 zł.
Opodatkowanie wypłat powyżej 2 000 000 zł:
- Jeżeli łączna kwota należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 ustawy o CIT, przekracza kwotę 2 000 000 zł, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami są obowiązane jako płatnicy pobrać w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat według stawki podatku określonej w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT od nadwyżki ponad kwotę 2 000 000 zł.
W przypadku przekroczenia kwoty 2 000 000 zł płatnik może jedynie zastosować odliczenia przewidziane w art. 22 ust. 1a-1e ustawy o CIT (dotyczące przychodów uzyskiwanych przez komplementariusza z tytułu udziału w zyskach spółki komandytowo-akcyjnej).
Od zasady poboru podatku u źródła na podstawie stawek określonych w art. 21 ust. 1 pkt (tj. odsetki i należności licencyjne) oraz art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, ustawa przewiduje wyjątki.
(1)Jeżeli płatnik jest w posiadaniu obowiązującej opinii w sprawie stosowania zwolnienia, jest uprawniony do stosowania zwolnień wynikających z art. 21 ust. 3 i art. 22 ust. 4 ustawy o CIT, a nie z postanowień umów międzynarodowych o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Niemniej posługiwanie się opinią w sprawie stosowania zwolnienia będzie podlegać ograniczeniom. Jeżeli, pomimo posiadania obowiązującej opinii w sprawie stosowania zwolnienia, z informacji posiadanej przez płatnika, w tym z dokumentu, w szczególności z faktury lub z umowy, będzie wynikać, że podatnik, którego dotyczy opinia o stosowaniu zwolnienia, nie spełnia warunków zwolnienia lub stan faktyczny nie odpowiada stanowi faktycznemu przedstawionemu w opinii, płatnik nie może zastosować art. 21 ust. 3 lub art. 22 ust. 4 ustawy o CIT i będzie pobierać podatek według stawek podatkowych.
Wniosek o wydanie opinii składa się w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej dostępnej w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych. W ten sam sposób dokonuje się uzupełnienia wniosku o wydanie opinii.
Organem podatkowym właściwym w sprawach wydawania opinii o stosowaniu zwolnienia jest co do zasady naczelnik urzędu skarbowego właściwy według siedziby podatnika.
Odmawia się wydania opinii o stosowaniu zwolnienia w przypadku:
- niespełnienia przed podatnika warunków określonych w art. 21 ust. 3-9 lub art. 22 ust. 4-6 ustawy o CIT, tj. wykazanie braku spełnienia warunków korzystania ze zwolnienia,
- istnienia uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem rzeczywistym dołączonej do wniosku dokumentacji lub oświadczenia podatnika, że jest rzeczywistym właścicielem należności,
- podejrzenia możliwości zastosowania przepisów przeciwdziałających działaniom optymalizacyjnym (art. 119a Ordynacji podatkowej, art. 22c ustawy o CIT),
- istnienia uzasadnionego przypuszczenia, że podatnik nie prowadzi rzeczywistej działalności gospodarczej w kraju siedziby tego podatnika dla celów podatkowych.
Na odmowę wydania opinii w sprawie stosowania zwolnienia, przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego, o czym organ podatkowy informuje wnioskodawcę w pouczeniu odmowy wydania opinii o stosowaniu zwolnienia.
Opinię w sprawie stosowania zwolnienia wydaje się bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 6 miesięcy od dnia wpływu wniosku do organu podatkowego.
Wniosek o wydanie opinii w sprawie stosowania zwolnienia podlega opłacie wpłacanej na rachunek organu podatkowego, w terminie 7 dni od dnia złożenia wniosku, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wysokość opłaty od wniosku o wydanie opinii wynosi 2000 zł.
Opinia w sprawie stosowania zwolnienia wygasa co do zasady z upływem 36 miesięcy od dnia jej wydania. Może wygasnąć wcześniej w wyniku poinformowania organu podatkowego przez płatnika o zmianie stanu faktycznego wpływającej na możliwość stosowania zwolnienia.
(2)Jeżeli płatnik (kierownik jednostki w rozumieniu ustawy o rachunkowości) złoży oświadczenie (nie później niż w dniu wypłaty należności), że:
- posiada dokumenty wymagane przez przepisy prawa podatkowego dla zastosowania stawki podatku albo zwolnienia lub niepobrania podatku, wynikających z przepisów prawa podatkowego,
- po przeprowadzeniu weryfikacji przez płatnika nie posiada on wiedzy uzasadniającej przypuszczenie, że istnieją okoliczności wykluczające możliwość zastosowania regulacji zmniejszających zobowiązanie podatkowe (wymóg należytej staranności),
będzie mógł stosować obniżenia podatku u źródła wynikające z prawa polskiego lub umów międzynarodowych.
Nie jest dopuszczalne złożenie oświadczenia przez pełnomocnika.
Oświadczenie składa się w postaci elektronicznej odpowiadającej strukturze logicznej dostępnej w Biuletynie Informacji Publicznej na stronie podmiotowej urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw finansów publicznych.
Płatnik, który złożył oświadczenie, może nie stosować się do zasady poboru podatku według polskich stawek podatkowych do upływu drugiego miesiąca następującego po miesiącu, w którym złożono oświadczenie. Następnie płatnik powinien złożyć kolejne oświadczenie.
W przypadku przekroczenia łącznej kwoty należności wypłacanych z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz 22 ust. 1 ustawy o CIT kwoty 2 000 000 zł, jeżeli nie będą spełnione powyższe warunki obniżenia podatku, podatek u źródła będzie pobierany według stawek podstawowych.
Niemniej zastosowanie zwolnień będzie możliwe poprzez stwierdzenie nadpłaty. Wniosek (składany elektronicznie) o zwrot podatku może złożyć podatnik albo płatnik, jeżeli wpłacił podatek z własnych środków i poniósł ciężar ekonomiczny tego podatku.
Wniosek powinien zostać złożony wraz z:
- certyfikatem rezydencji podatnika,
- dokumentacją dotyczącą przelewów bankowych,
- dokumentację dotyczącą zobowiązania do wypłaty należności,
- oświadczenie o spełnieniu przesłanek dla zastosowania zwolnienia z opodatkowania wypłaty,
- oświadczenie o powstaniu obowiązku podatkowego, a także oświadczenie wraz z uzasadnieniem wnioskodawcy, że podatnik albo jego zagraniczny zakład jest rzeczywistym właścicielem wypłacanych należności (otrzymuje należności dla własnej korzyści);
- oświadczenie wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem, że podatnik prowadzi rzeczywistą działalność gospodarczą w kraju miejsca zamieszkania podatnika dla celów podatkowych,
- ustalenia umowne, z powodu których płatnik wpłacił podatek z własnych środków i poniósł ciężar ekonomiczny tego podatku, oraz
- oświadczenie co do zgodności z prawdą faktów przedstawionych we wniosku.
Zwrot podatku następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 6 miesięcy od dnia wpływu wniosku o zwrot podatku.
Pozostałe zmiany w zakresie podatku u źródła:
- Nowa definicja rzeczywistego właściciela
Ustalenie rzeczywistego właściciela jest istotna kwestią w zakresie poboru podatku u źródła, tj. dla ustalenia właściwych zasad opodatkowania. Rzeczywisty właściciel jest wyłącznym podmiotem, wobec którego istnieje możliwość zastosowania odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania na podstawie przedstawianego przez niego certyfikatu rezydencji oraz zwolnień określonych w art. 21 ust. 3 i art. 22 ust. 4 ustawy o CIT.
Według obecnie obowiązującej definicji, rzeczywisty właściciel, to:
,,podmiot otrzymujący daną należność dla własnej korzyści, niebędący pośrednikiem, przedstawicielem, powiernikiem lub innym podmiotem zobowiązanym do przekazania całości lub części danej należności innemu podmiotowi”.
Do dotychczasowej definicji dodano nowe przesłanki, których spełnienie warunkuje uznanie podmiotu za rzeczywistego właściciela:
- ponoszenie ryzyka ekonomicznego związanego z utratą tej należności lub jej części,
- prowadzenie rzeczywistej działalności gospodarczej w kraju siedziby, jeżeli należności uzyskiwane są w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.
- Możliwość posługiwania się kopią certyfikatu
Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, miejsce siedziby podatnika dla celów podatkowych może zostać potwierdzone kopią certyfikatu rezydencji, jeżeli kwota wypłacanych na rzecz tego samego podmiotu należności nie przekracza 10 000 zł w roku kalendarzowym, a informacje wynikające z przedłożonej kopii certyfikatu rezydencji nie budzą uzasadnionych wątpliwości co do zgodności ze stanem faktycznym.
Możliwość posługiwania się kopią certyfikatu będzie ograniczona wyłącznie do usług niematerialnych, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.
