Dnia 13 grudnia 2017 roku Trybunał Konstytucyjny wydał wyrok, w którym uznał, iż zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1785 i 2141) w zakresie, w jakim umożliwia uznanie za budowlę obiektu budowlanego, który spełnia kryteria bycia budynkiem, przewidziane w art. 1a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, jest niezgodny z zasadą szczególnej określoności regulacji daninowych, wywodzoną z art. 84 w związku z art. 217, w związku z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (teza wyroku).
Analizowany wyrok w sprawie o sygn. SK 48/15 został wydany na skutek skargi dotyczącej prawidłowej kwalifikacji kontenerów telekomunikacyjnych. Organy podatkowe uznawały, że powinny one zostać zakwalifikowane jako budowle. To stanowisko potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny uznając, że jeżeli przeanalizujemy funkcję przedmiotowych kontenerów, to stracą one cechy budynku, w konsekwencji należy opodatkować je na zasadach analogicznych dla budowli.
Na innym stanowisku stała skarżąca, w której ocenie takie obiekty należało traktować jak budynki, gdyż spełniały definicję ustawową wynikającą z przepisów Ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Zdaniem Trybunału uznanie budynku za budowlę, na skutek uwzględnienia jego wyposażenia, przeznaczenia czy możliwości wykorzystania jest zachowaniem nieprawidłowym. Trybunał Konstytucyjny podkreślił również, iż przesłanki, jakimi kierowały się organy i sądy w przedmiotowej sprawie, nie zostały wymienione w Ustawie o podatkach i opłatach lokalnych.
Jak czytamy w ww. Ustawie, budynek to obiekt trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni, posiadający fundamenty i dach. Tylko te cechy powinny decydować o jego kwalifikacji, a co za tym idzie o sposobie opodatkowania.
Przedmiotowy wyrok należy ocenić pozytywnie z perspektywy wielu przedsiębiorców. Przypominamy, iż dotychczas podatek, z tytułu przykładowo stacji transformatorowych czy wskazanych przez skarżącą w analizowanym wyroku, kontenerów telekomunikacyjnych, był obliczany na podstawie wartości budowli. Dodatkowo, należało także uwzględnić w podstawie opodatkowania, wartość wyposażenia takiego obiektu.
Z kolei, w przypadku, w którym ww. nieruchomości zostałyby zakwalifikowane jako budynki, podatek będziemy zobowiązani obliczyć od powierzchni użytkowej, która we wskazanych przykładach jest stosunkowo niewielka.
Co ważne, Trybunał w swoim wyroku powołał się na konieczność rozstrzygania wątpliwości na korzyść podatników (art. 2a Ordynacji podatkowej). W przypadku braku bowiem możliwości usunięcia wątpliwości co do treści przepisów podatkowych, nie można ich stosować w sposób, który zwiększyłby zobowiązania podatkowe podatników.
