Przypominając, podatek u źródła jest zryczałtowanym podatkiem dochodowym płaconym przez nierezydentów podatkowych w Polsce od przychodów osiąganych na terytorium Polski. Przy tym nie każda zapłata na rzecz podmiotu zagranicznego jest objęta podatkiem u źródła, a dotyczą one przede wszystkim przychodów osiąganych przez nierezydentów z tytułu dywidend, odsetek, praw autorskich lub praw pokrewnych, świadczenia usług doradczych, księgowych, usług prawnych, zarządzania i kontroli oraz świadczeń o podobnym charakterze. Podmiotem, na którym ciąży obowiązek zapłaty podatku u źródło jest podmiot osiągający na obszarze Rzeczpospolitej przychody z tytułu świadczenia usługi. Zaś, co istotne i budzące często wiele problemów, płatnikiem podatku u źródła jest nabywca tej usługi, tj. polski rezydent podatkowy.
Warte podkreślenia jest także, iż z dniem 1 stycznia 2017 roku do ustawy o CIT wprowadzony został m. in. art. 3 ust. 3 ustawy o CIT, którego zadaniem stało się dookreślenie, jakie w szczególności dochody należy kwalifikować jako osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tzw. nierezydentów podatkowych.
W tym miejscu należy podkreślić, iż zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT przez dochód (przychód) osiągany na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej należy rozumieć dochód (przychód) z tytułu należności regulowanych, w tym stawianych do dyspozycji, wypłacanych i potrącanych przez osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium RP, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia. Co także istotne, analogiczny przepis został wprowadzony również do ustawy o PIT.
W dniu 21 listopada 2018 r. WSA w Warszawie wydał wyrok (sygn. akt III Sa/Wa 258/18), w którym Sąd podkreślił, iż wprowadzenie do ustawy o CIT wyżej wskazanych przepisów nie miało na celu, zgodnie z intencją ustawodawcy, objęcia ich zakresem takich sytuacji jak techniczna zapłata przez polskiego rezydenta w imieniu swoich zagranicznych oddziałów.
Przedmiotem omawianej sprawy była skarga na interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych z dnia 22 listopada 2017 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.225.2017.1.AJ.
Zgodnie ze stanem faktycznym, Wnioskodawca- Bank jest spółką akcyjną posiadającą siedzibę na terytorium Polski. Ponadto Bank prowadzi działalność zorganizowaną w formie oddziałów zagranicznych na terytorium Niemiec, a także na terytorium Czech, które mają status zakładów w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Oddziały (zakłady) kupują usługi niematerialne od innych podmiotów zagranicznych, jednakże płatności dokonywane są z rachunku Wnioskodawcy (tj. z rachunku polskiego rezydenta podatkowego). Co istotne, płatności dokonywane przez Wnioskodawcę na rzecz zagranicznych kontrahentów mają jedynie charakter techniczny, gdyż usługi odnoszą się wyłącznie do oddziałów zlokalizowanych za granicą (innymi słowy usługi są świadczone nie na rzecz Wnioskodawcy, a na rzecz jego zagranicznych oddziałów) a przedmiotowe wydatki nie obciążają kosztów Banku i w ramach rozrachunków wewnętrznych alokowane są do oddziałów, celem ujęcia ich w księgach oddziałów. W tak zaprezentowanym stanie faktycznym, organ uznał, że świadczenie wypłacane przez Wnioskodawcę na rzecz nierezydentów podatkowych z tytułu usług wykonywanych na rzecz oddziałów zagranicznych, podlega opodatkowaniu polskim zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób fizyczny
Wnioskodawca złożył jednak skargę na niekorzystną interpretację podatkową, na skutek czego w przywołanym wyroku WSA w Warszawie Sąd uchylił zaskarżaną interpretację wskazując, że sam fakt dokonania przelewu przed podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium Polski nie przesądza o uznaniu wypłacanej należności za dochód z polskiego źródła.
Zdaniem Sądu organ wydając interpretacje nadał za daleko idącemu znaczeniu fakt, że płatność za usługi została wykonana z terytorium RP, skoro na kanwie analizowanej sprawy dla celów rachunkowych i podatkowych koszty są przypisywane oddziałom zagranicznym zlokalizowanym w Niemczech i Czechach. Mając na uwadze powyższe, zgodnie z omawianym wyrokiem na Banku z siedzibą w Polsce nie ciąży w takim wypadku obowiązek związany z poborem podatku u źródła. Przekreślamy jednak, że wydane orzeczenie jest nieprawomocne.
